Ocieplenie ścian zewnętrznych metodą lekką mokrą i suchą

Najpopularniejsza obecnie technologia budowy ścian to technologia dwuwarstwowa – najpierw wznosi się mury, później trzeba zaplanować ułożenie ocieplenia ścian zewnętrznych.

Ocieplone ściany zewnętrzne można wykończyć na mokro (tynkiem) albo na sucho (okładziną elewacyjną mocowaną na ruszcie) – stąd popularne nazwy metod: lekka mokra i lekka sucha.

Ocieplenie ścian zewnętrznych metodą lekką mokrą 

W technologii tej (znanej także pod nazwami BSO – bezspoinowy system ociepleń lub ETICS) ociepla się obecnie większość ścian domów. Ocieplenie ścian zewnętrznych metodą lekką mokrą polega – w największym skrócie – na ułożeniu warstwy ociepleniowej (z wełny mineralnej lub styropianu) i wykończeniu go warstwą tynku cienkowarstwowego. Choć ocieplenie ścian zewnętrznych wydaje się prostym zadaniem, to przy tym sposobie ocieplania ścian trzeba pamiętać o kilku ważnych kwestiach.

Przeczytaj także: Sposoby na wykończenie ścian wewnętrznych

Metoda lekka mokra ‒ system ocieplenia ścian

Materiały potrzebne do ocieplenia ścian (kleje, siatka, grunt, tynk, czasem także materiał izolacyjny) tworzą system. Do ułożenia ocieplenia ścian zewnętrznych na jednej elewacji można stosować tylko materiały od jednego producenta i tworzące jeden spójny system. Mieszanie elementów z różnych systemów jest niedopuszczalne. Niestety, w praktyce niekiedy wygląda to inaczej. Wykonawcy sami dobierają sobie „system” na zasadzie aktualnych promocji dostępnych w sprzedaży – klej pochodzi więc od jednego producenta, a tynk od innego. Oczywiście da się w ten sposób ułożyć ocieplenie ścian, ale w razie jakichkolwiek problemów z ułożoną elewacją nie mamy do kogo zwrócić się z reklamacją. Dlatego ustalając z wykonawcą zakres prac i podpisując umowę, zawrzyj w niej zastrzeżenie, że do ocieplenia ma być użyty konkretny system.

Metoda lekka mokra ‒ materiał do izolacji ścian

Do ocieplenia ścian metodą lekką mokrą stosuje się styropian lub wełnę mineralną. Styropian (z oznaczeniem FASADA, biały lub popularny ostatnio grafitowy, o nieco lepszych parametrach izolacyjności cieplnej) przepuszcza parę wodną w bardzo nieznacznym stopniu i jest nienasiąkliwy. Wełna mineralna jest paroprzepuszczalna i – jako produkt niepalny – zwiększa odporność ściany na ogień. Do ocieplania ścian stosuje się twarde, hydrofobizowane płyty fasadowe – lamelowe (o poprzecznym układzie włókien) albo specjalne (o zaburzonym układzie włókien). Grubość ocieplenia podana jest w projekcie wykonawczym i dobrana tak, by ściana spełniała wymagania określone w przepisach (warunkach technicznych) – jej współczynnik przenikania ciepła U obecnie (od 2021 roku) nie może być wyższy niż 0,20 W/m2K.

Ocieplanie ścian metodą lekką mokrą krok po kroku

Prace przy układaniu ocieplenia należy zacząć od przygotowania podłoża. Ściany muszą być równe, czyste, bez ubytków. Jeśli są wykonane z materiału łatwo wchłaniającego wodę (np. betonu komórkowego), trzeba je zagruntować.

Do przygotowanej ściany przymocuj na dole (po wyznaczeniu wysokości cokołu) listwę cokołową (startową), czyli profil o szerokości dopasowanej do grubości ocieplenia. Będzie ona podstawą dla całego systemu ocieplenia, dlatego musi być idealnie wypoziomowana. Ocieplenie układaj od dołu. Płyty mocuje się do ściany na zaprawę klejową, ale – zależnie od użytego ocieplenia i systemu – mogą również wymagać mocowania mechanicznego. Sposób nakładania kleju oraz liczba i rodzaj kołków nie mogą być przypadkowe, ale zgodne z zaleceniami producenta.

Wyższe warstwy płyt układa się mijankowo, tak by ich połączenia pionowe nie tworzyły linii prostej. Jeśli po ich ułożeniu między płytami zostały szczeliny, trzeba je wypełnić dociętymi cienko paskami ocieplenia albo pianką uszczelniającą. Dziur nie powinno się szpachlować zaprawą (co jest częstą praktyką na budowach), bo w tych miejscach ściana będzie później przemarzać, czego widoczną oznaką będzie przebijający spod tynku rysunek krawędzi płyt ocieplenia.

Po zamocowaniu całego ocieplenia układa się warstwę zbrojącą, czyli siatkę zatopioną w kleju. Ważna jest kolejność – najpierw nanosi się zaprawę, a później wtapia się w nią siatkę, po czym nakłada się kolejną warstwę zaprawy. Siatka musi być całkowicie zatopiona w kleju (nie może wystawać). Nie można też kłaść jej na sucho na ścianie i dopiero po tym pokrywać zaprawą. Kolejne pasy siatki muszą zachodzić na siebie z 10-centymetrowym zakładem.

Następny etap prac to gruntowanie – grunty nie zawsze występują w systemach ociepleń, ale jeśli wchodzą w ich skład, to z gruntowania nie można rezygnować. Ostatni etap prac to naniesienie tynku cienkowarstwowego. Tynkowanie nie powinno być wykonywane podczas przymrozków, intensywnego nasłonecznienia albo silnego wiatru. Zależnie od rodzaju użytego w nich spoiwa, tynki mogą być akrylowe (występują w systemach ociepleń na styropianie), silikatowe (zalecane na wełnę), mineralne (na wełnę) i silikonowe (nadają się do stosowania na styropianie i na wełnie). Tynki można dodatkowo pomalować farbą elewacyjną (musi być dobrana do rodzaju tynku).

Ocieplenie ścian zewnętrznych metodą lekką suchą

Ten sposób izolacji jest obecnie bardzo rzadko wybierany. W ramach ocieplenia ścian zewnętrznych metodą lekką suchą do ściany mocuje się ruszt, a między jego elementami układa się ocieplenie z wełny mineralnej lub styropianu. Jeśli jest to wełna, trzeba osłonić ją folią, która zabezpieczy wełnę przed zawilgoceniem i zimnym wiatrem. Następnie na ruszcie układa się elewację, mocując ją na sucho (żadne zaprawy nie są tu potrzebne, zatem prace można prowadzić o dowolnej porze roku).

Z tą metodą ocieplenia ścian powszechnie kojarzony był siding z PVC (popularny pod koniec lat 80. XX wieku), jednak dziś raczej się go już nie układa. Obecnie najczęściej wybiera się okładzinę z desek albo z włóknocementu (wybór dostępnych formatów jest duży, od wielkoformatowych płyt do wąskich „desek”). Na elewacje stosowany jest też kamień (płyty mocowane na sucho mogą być przykręcane do ściany bezpośrednio lub pośrednio, na ruszcie z aluminium lub stali).