Określa się to za pomocą różnych wskaźników. EP to wskaźnik energii pierwotnej – nieodnawialnej potrzebnej do tego, by wytworzyć energię potrzebną do ogrzewania, chłodzenia i wentylacji domu oraz przygotowania ciepłej wody użytkowej, uwzględniający straty przy wytwarzaniu i przesyle energii oraz rodzaj nośnika energii wraz z jego oddziaływaniem na środowisko.
EK to wskaźnik energii końcowej, czyli dostarczonej do budynku, łącznie z kosztami jej przesyłu, uwzględniający sprawność systemów grzewczych. O tym, jakie będzie zapotrzebowanie domu na energię potrzebną do ogrzania 1 m2 jego powierzchni, informuje wskaźnik zapotrzebowania na energię użytkową (zapotrzebowania na ciepło) EUco. Wartość wskaźnika EUco dla domów energooszczędnych nie powinna być wyższa niż 40 kWh rocznie (NF 40), a dla domów pasywnych – 15 kWh rocznie (NF 15). Wskaźnik EP odpowiednio powinien być w takich domach niższy niż 60 i 80 kWh/(m2rok).
Dla porównania – współczynnik EP domu zbudowanego zgodnie z warunkami technicznymi obowiązującymi do końca 2013 r. mógł wynosić nawet 167,58 kWh/(m2rok). Od 1 stycznia 2017 r.
obowiązujący wskaźnik EP dla budynków mieszkalnych wynosi nie więcej niż 95 kWh/(m2rok), a docelowo – od 1 stycznia 2021 r. – ma osiągnąć wartość 70